Nasz Patron

Tadeusz Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 r. w Mereczowszczyźnie na Białorusi, jako czwarte dziecko miecznika brzeskiego Ludwika Tadeusza, pułkownika regimentu buławy polnej litewskiej oraz szlachcianki Tekli z Ratomskich.
W 1755 roku Tadeusz razem ze starszym bratem Józefem rozpoczął naukę w Kolegium Pijarów w Lubieszowie.18 grudnia 1765 r. wstąpił do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, gdzie wyróżniał się spośród innych. Szkołę ukończył w stopniu kapitana. W 1769 roku uzyskał stypendium królewskie i wyjechał do Paryża.

Kościuszko powrócił do kraju na krótko w 1774 r., jednak wobec braku perspektyw znalezienia angażu w niewielkiej armii wyjechał do Drezna. Nie znajdując i tam zajęcia, ruszył do Paryża. W 1776 roku  w niecały miesiąc po ogłoszeniu Deklaracji Niepodległości przyjechał do Ameryki. Swoją służbę rozpoczął od opracowania projektu ufortyfikowania Filadelfii - na polecenie samego Jerzego Waszyngtona. Kościuszko walczył nieprzerwanie o niepodległość Ameryki aż do 1783 r. W uznaniu zasług uchwałą Kongresu Tadeusz Kościuszko 13 października 1783 roku został awansowany na generała brygady armii amerykańskiej. Otrzymał też około 250 ha ziemi oraz znaczną sumę pieniędzy. Został  przyjęty do Towarzystwa Cyncynatów, założonego przez najbardziej zasłużonych oficerów.

Tadeusz Kościuszko wrócił do Polski w 1784 roku. Dzięki pierwszym reformom wojskowym Sejmu Wielkiego w 1789 r. otrzymał nominację na generała majora wojsk koronnych. W 1792 r. brał udział w przygotowaniach do wojny w obronie Konstytucji 3 maja. Odznaczył się w walce z oddziałami rosyjskimi. Walczył w bitwach pod Zieleńcami, Włodzimierzem i Dubienką. Otrzymał Order Virtuti Militari i został awansowany do stopnia generała-lejtnanta. Po  krótkim pobycie w Lipsku udał się do Paryża, gdzie Zgromadzenie Narodowe nadało mu tytuł Obywatela Francji w uznaniu zasług na rzecz walki o wolność. Następnie Tadeusz Kościuszko osiadł w Dreźnie, gdzie zajmował się strategią powstania narodowego. Insurekcja, nazwana Kościuszkowską, rozpoczęła się w 1794 r.; była ostatnią próbą ratowania Rzeczypospolitej.  24 marca 1794 r. złożył na rynku krakowskim przysięgę na wierność Rzeczypospolitej i objął przywództwo nad powstaniem jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej. Z powodu braku wystarczającej ilości broni nakazał utworzenie oddziałów chłopskich uzbrojonych w postawione na sztorc kosy. Do historii przeszli jako kosynierzy. Dzięki ich atakowi na rosyjskie armaty wojska Kościuszki zwyciężyły 4 kwietnia pod Racławicami. W celu mobilizacji chłopów 7 maja ogłosił tzw. Uniwersał Połaniecki, który ograniczał poddaństwo chłopów i przyznawał im wolność osobistą.
10 października 1794 roku Tadeusz Kościuszko został ranny i uwięziony przez wojsko rosyjskie w bitwie pod Maciejowicami. Przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu do 1796 roku. Od 1798 mieszkał pod Paryżem.

Zmarł 15 października 1817 r. w Solurze.

W 1818 roku ciało Tadeusza Kościuszki pochowano w Katedrze Wawelskiej, jego serce umieszczono w urnie na Zamku Królewskim w Warszawie. W latach dwudziestych XIX wieku społeczność Wolnego Miasta Krakowa podjęła decyzję o budowie Kopca Kościuszki, wzorowanego na istniejących w mieście kopcach Wandy i Kraka.

Tadeusz Kościuszko jest jednym z najważniejszych bohaterów narodowych Polski, ale też  Stanów Zjednoczonych. Jego pomniki można znaleźć w wielu amerykańskich miastach, na polu bitwy pod Saratogą oraz przed uczelnią wojskową West Point. Dom Tadeusza Kościuszki w Filadelfii mieści muzeum jego imienia.